Po powiększeniu sił zbrojnych na początku XIX w. utworzono na nowo sztab generalny, który w latach 1821-1825 był zależny od ministerstwa wojny. W 1833 r. zyskał szef sztabu generalnego armii formalnie pozycję zwracania się bezpośredniego do najwyższej władzy. Chociaż sztab generalny w Prusach był samodzielną władzą, która jako doradca królewskiego i cesarskiego naczelnego wodza przygotowywała wojenne plany dla sił zbrojnych i w przypadku wojny kierowania nimi, brakowało mu w czasach pokoju uprawnień rozkazodawczych i administracyjnych: urzeczywistnienie jego propozycji wzmocnienia, organizacji, wyszkolenia, wyposażenia i uzbrojenia sił zbrojnych zależało od stanowiska ministerstwa wojny. Określony wpływ na ukształtowanie sił zbrojnych wywierał sztab generalny poprzez szkolenie przywódców (sztabowi generalnemu podlegała akademia wojenna), troskę o przygotowanie wojenne oddziałów i opracowanie wszystkich zagadnień związanych z przeprowadzeniem mobilizacji i wojną. Do jego działalności należały troska o wojenno-naukowe kształcenie, szczególnie studiów i opracowywań historii wojen, zbieranie informacji i materiału statystycznego o obcych wojskach i różnych teatrach wojny, przygotowanie map i opis własnego kraju. Posczas wojny szef sztabu generalnego armii, od 2 VIII 1914 r. jako szef sztrabu generaklnego sił zbrojnych (Chef des Generalstabs des Feldheeeres - Oberste Heeresleitung – OHL), wydawał po rozporządzeniach mobilizacyjnych z kwatery głównej w imieniu cesarza rozkazy operacyjne i był odpowiedzialny za kierowanie i wykonanie wojskowych operacji jak i pozostałych obowiązków służbowych (uzupełnień amunicji, służby zaopatrzenia, zdrowia, etapowe). Podczas gdy wielki sztab generalny wraz z mobilizacją 1914 r. przekształcił się w sztab generalny sił zbrojnych (Generalstab des Feldheeres), pozostał w Berlinie zastępczy sztab generalny armii (Stellvertretende Generalstab der Armee), który przyjmował rozkazy od szefa sztabu generalnego sił zbrojnych. Przejął sprawy paszportowe i wywiadowcze, nadzorował granice i sprawy szpiegostwa, zaopatrywał siły zbrojne w mapy wojenne i zbierał od wojska akta operacyjne i opracowywał doświadczenia wojenne z akt. Sztab generalny dzielił się na: wielki sztab generalny (Großer Generalstab), oddział centralny (Zentralabteilung), oddział operacyjny (Operationsabteilung), oddział obce wojska (Abteilung Fremde Heere), oddział III b (Abteilung III b), wojenny urząd prasowy (Kriegspresseamt), oddział historii wojen (Kriegsgeschichtlicheabteilung), oddział kolei żelaznych sztabu generalnego (Eisenbahnabteilung des Großen Generalstabes), szef polowych spraw kolejowych (Chef des Feldeisenbahnwesens), zastępczy sztab generalny (Stellvertretender Generalstab - Berlin), generalny kwatermistrz (Generalquartiermeister), naczelny dowódca na Wschodzie (Oberbefehlshaber Ost - Oberost), generał pionierów (General der Pioniere).

• Granier Gerhard, Henke Josef, Oldenhage Klaus, Das Bundesarchiv und seine Bestände, Boppard am Rhein 1977, Schriften des Bundesarchivs, 10,
  3 Auflage
• Liste der Bestände, Stand: 1.03.1988, Boppard am Rhein 1988,
  Liste 1. Sortierung nach Referaten, Liste 2. Sortierung nach Bestandssignaturen, Liste 3. Sortierung nach Bestandegruppen und innerhalb der Gruppe nach Bestandsbezeichnungen
• Fleicher H.H., Vorbemerkung [w] Bestand PH 3, Generalstab, Freiburg 1984, I-II
• Kriegsgeschichtliche Einzelschriften, Berlin 1883-1914,
  
• Urkundliche Beiträge und Froschungen zur Geschichte des Preussischen Heeres,, Berlin 1901-1914,
  
• Studien zur Kriegsgeschichte und Taktik, Berlin 1901-1913,
  
• Zwehl v. Hans, Generalstabsdienst im Frieden und im Kriege, Berlin 1923,
  
• Görlitz Walter, Der deutsche Generalstab. Geschichte und Gestalt 1657-1945, Frankfurt am Main 1950,