Korpusy armii (Armeekorps) – wprowadzone w Prusach w 1816 r. – tworzyły największe jeszcze w czasach pokoju istniejące samodzielne jednostki do największych operacji i bitew. Ten związek uzupełniał się generalnie z okręgu jego terytorialnej lokalizacji. W czasie pokoju i wojny każdy korpus armii lub rezerwowy korpus na czele z szefem sztabu podlegał komendzie generalnej. Na jej czele stał komenderujący generał, bezpośrednio odpowiedzialny przez monarchą i podległy ministerstwu wojny tylko w sprawach administracyjnych. Zajmował on najwyższą pozycję w swojej prowincji lub na przydzielonym mu terytorium. Z chwilą ogłoszenia stanu oblężenia lub w przypadku wojny cała władza wykonawcza przechodziła na niego. Przed wojną zwykły podział: w korpusie armii dwie dywizje piechoty, w korpusie rezerwowym dwie dywizje rezerwowe, został po 1914 r. zaniechany i stosownie do potrzeb komendy generalnej kierowano mniejsza lub większą liczbę dywizji. Podobnie rozwijała się wewnętrzna rozbudowa komend generalnych i przedstawiała na początku wojny następujący obraz: oddział sztabu generalnego (Generalstabsabteilung) z pododdziłem I a dla spraw operacyjnych i taktycznych, I b dla spraw tyłowych, I c dla spraw informacyjnych, I d dla asystentów dla I a; adjutantura (Adjutantur); oddział III dla polowego sądownictwa (Feldjustiz); oddział IV a jako intendent korpusu dla spraw zaopatrzenia z intendenturą polową, kasą wojnną i polowym urzędem prowiantowym (Korprsintendant fur Verpflegungswesen mit Feldintendantur, Kriegskasse und Feldproviantamt); oddział IV b jako lekarz korpusu (Korpsarzt); oddział IV c jako weterynarz korpusu (Korpsveterinär); komendant kwatery głównej z wartą sztabową kawalerii i piechoty (Kommandant des Haupquartier mit Kav. und Inf. Stabswache); żandarmeria polowa (Feldgendarmerie); polowy urząd pocztowy (Feldposamt); 2 oficerów ordynansowych. Później doszedł oficer wywiadu tajnej służby informacyjnej (Nachrichtenofizier der OHL fur den geheimen Nachrichtendienst) i od 1915 r. komendant kolumny amunicyjnej i taborów (Kommandeur der Munitionskolonnen und Trains). Komendy generalne pozostały w odpowiednich odcinkach frontu i rozwinęły się w osiadłe grupy. Armia została operacyjną jednostką. Pod koniec I wojny światowej istniało 66 komend generalnych wobec 40 w chwili mobilizacji. Gdy w toku działań wojennych powstawała potrzeba nowego kierownictwa grupy, tworzono Komendę Grupy do specjalnego użycia (Gruppenkommando zur besonderen Verwendung).

• Granier Gerhard, Henke Josef, Oldenhage Klaus, Das Bundesarchiv und seine Bestände, Boppard am Rhein 1977, Schriften des Bundesarchivs, 10,
  3 Auflage
• Liste der Bestände, Stand: 1.03.1988, Boppard am Rhein 1988,
  Liste 1. Sortierung nach Referaten, Liste 2. Sortierung nach Bestandssignaturen, Liste 3. Sortierung nach Bestandegruppen und innerhalb der Gruppe nach Bestandsbezeichnungen
• Cron Herman, Geschichte des deutschen Heeres im Weltkrieg 1914-1918, Berlin 1937, 85-93
• Cron Hermann, Die Organisation des deutschen Heeres im Weltkriege, Berlin 1923, Forschungen und Darstellungen aus dem Reichsarchiv, 5, 30-38
• Granier Gerhard, Henke Josef, Oldenhage Klaus, Das Bundesarchiv und seine Bestände, Boppard am Rhein 1977, Schriften des Bundesarchivs, 10, 195,
  3 Auflage
• Bestand PH 6 Generalkommandos,
  Inwentarz książkowy, t. 1-2
• Bestand PH 6 I,
  Inwentarz książkowy, t. 1, s. 81